मुंबईत जन्मलेली, ख्रिश्चन कुटुंबातील ही कन्या आठव्या वर्षी बॅट हातात घेतली, तेव्हा समाजाने हातात दगड घेतले होते.
ज्या समाजाने तिच्या वडिलांवर “धर्मपरिवर्तन सभा घेतल्याचा” खोटा आरोप केला, त्या समाजालाच आज तिच्या बॅटने उत्तर दिलं आहे — “माझा धर्म माझं राष्ट्रप्रेम आहे!”खार जिमखानात तिचं सदस्यत्व काढलं गेलं, तिच्या वडिलांवर आरोप झाले, सोशल मीडियावर तिच्या श्रद्धेवर हल्ले झाले, आणि तरीही ती थांबली नाही.तिच्या अश्रूंनी शपथ घेतली होती “मी रडणार नाही, मी रन काढणार!”
“धर्मांधतेच्या घाणेरड्या राजकारणावर जेमिनाचा झंझावात”
ज्या अंधभक्तांनी तिच्या खेळावर सावली टाकायचा प्रयत्न केला, त्याच्याच डोळ्यांत आज लाजेचं पाणी आहे.
राजकारणासाठी, धर्मासाठी, जातीसाठी एका मुलीचा आत्मसन्मान पायदळी तुडवला गेला पण तीच मुलगी आज भारताचा तिरंगा पर्वताच्या शिखरावर फडकवत आहे.
“धर्माचे नाव घेऊन मानवतेचा खून करणारे आता तिच्या कामगिरीसमोर खुजे दिसत आहेत,” अशी प्रतिक्रिया देशभरातून उमटत आहे.
“राष्ट्रवाद शब्दांनी नाही, कर्मांनी लिहिला जातो — जेमिनाने सिद्ध केलं”
आज खार जिमखानाचे दरवाजे पुन्हा तिच्यासाठी उघडले आहेत.
ज्या क्लबने तिचं सदस्यत्व काढलं, तेच आता तिला लाल गालिचा अंथरून बोलावत आहेत.ही आहे भारताची खरी कहाणी जिथे धर्म हरतो आणि प्रतिभा जिंकते.
वंचित बहुजन आघाडीचे प्रकाश आंबेडकर यांनीही या घटनेवर भाष्य करत म्हटलं —
“भारताची महिला संघ कप्तान हरमनप्रीत कौर आणि जेमिमा रोड्रिग्स या दोन्ही अल्पसंख्याक समाजातून आहेत. आता तरी धर्मांधांनी राष्ट्रवादाची व्याख्या नव्याने शिकावी.”
“जेमिनाच्या बॅटने बंधुभावाचं बाणं फेकलं, आणि धर्मांधतेचा बुरुज कोसळला”
भारताचा हा विजय केवळ क्रीडाक्षेत्राचा नाही — हा आहे मानवतेचा होणारा पुनर्जन्म.जात, धर्म, आणि राजकारणाच्या दलदलीतून बाहेर येऊन, एक मुलगी आपली कहाणी लिहिते — “मी भारतीय आहे, आणि एवढंच माझं ओळखपत्र पुरेसं आहे.”
निष्कर्ष:
धर्माच्या नावावर द्वेष पेरणाऱ्यांनो —पाहा, जेमिनाने तुमच्या आंधळेपणावर राष्ट्रप्रेमाचा प्रकाश टाकला आहे.तुमचं विष तिच्या धैर्याच्या शर्यतीत हरलं आहे.
