आज भारताचे पंतप्रधान नरेंद्र मोदी आणि चीनचे अध्यक्ष शी जिनपिंग यांची भेट झाली. या भेटीत मोदी म्हणाले की, मागील वर्षी कजन मध्ये आपली चांगली चर्चा झाली होती, ज्यातून दोन्ही देशांच्या संबंधांना सकारात्मक दिशा मिळाली. सीमेवरील तणाव कमी झाल्यानंतर शांतता आणि स्थिरता प्रस्थापित झाली आहे.परंतु, दुसरीकडे गोदी मीडिया वेगळाच नारा देत आहे. ती सांगते की, शी जिनपिंग यांची भेट झाल्यानंतर ट्रम्प हादरले आहेत. काही काळापूर्वी याच मीडियाने उलट चित्र रंगवले होते, की ट्रम्प यांची भेट झाल्यानंतर जिनपिंग हादरले होते! यामधून एक गोष्ट स्पष्ट होते: नेमकं खरं काय आहे, हे सांगणं कठीण झालं आहे.
विशेष म्हणजे, भारताचे संरक्षण अधिकारी म्हणतात की आपण केवळ पाकिस्तानशी नव्हे, तर चीनशीही लढत होतो. त्या चीनबद्दलच आज मोदी प्रशंसा करत आहेत. गोदी मीडियाने या भेटीचा इतका गवगवा केला की एक फोटो व्हायरल करण्यात आला जणू चीनच्या आकाशात मोदींचा चेहरा दिसतो आहे. प्रत्यक्षात तो फोटो खोटा आहे; तो एका महिला जिम्नॅस्टचा फोटो असून फोटोशॉप करून बनवला आहे. हर्षवर्धन त्रिपाठी नावाच्या व्यक्तीने तो ट्विट केला आणि “झुकती है दुनिया…” असे लिहिले.या प्रकारच्या खोट्या प्रचारामुळे जागतिक स्तरावर भारताची प्रतिमा खराब होत आहे. प्रश्न असा आहे की, याचा भारताला काय फायदा होतो? परराष्ट्र धोरण हा देशाचा विषय असतो, व्यक्तींचा नाही.
आज परराष्ट्र धोरणाचे खरे सूत्रधार एस. जयशंकर आहेत. त्यांनी एका मुलाखतीतच म्हटले होते की, “चीन खूप मोठी अर्थव्यवस्था आहे, आपण त्यांच्या स्पर्धेत उतरू शकत नाही.” जर राहुल गांधींनी असे विधान केले असते, तर गोदी मीडियाने त्यांच्यावर जोरदार टीका केली असती. पण पंतप्रधान मोदी भेट घेत असताना हेच विधान दुर्लक्षित केले जाते.अमेरिका आणि चीन यांच्यातील संबंध अजूनही घट्ट आहेत. अमेरिकेने सहा लाख चिनी विद्यार्थ्यांना देशात प्रवेश दिला आहे. रशियाकडून चीन तेल खरेदी करत आहे, तरी त्यांच्यावर कोणतेही निर्बंध लादले गेले नाहीत. उलट, भारताने रशियाकडून तेल घेतल्यामुळे अमेरिकेने आपल्यावर टेरिफ लादले आहे. त्यामुळे भारताच्या समुद्री खाद्य उत्पादकांवर परिणाम झाला आहे. अनेक ऑर्डर रद्द झाल्या आहेत, आणि हजारो कामगारांवर बेरोजगारीची टांगती तलवार आहे.याच डोनाल्ड ट्रम्पसाठी नरेंद्र मोदी यांनी अमेरिकेत ‘अबकी बार, ट्रम्प सरकार’ असे म्हणत प्रचार केला होता. आता त्याच ट्रम्पनी भारतावर ५०% टेरिफ लावले आहे. एवढं असूनही भारताची मीडिया गप्प का आहे?टर्कीबाबतही असाच यू-टर्न घेतला गेला. ऑपरेशन सिंधूरच्या वेळी टर्की आणि चीन पाकिस्तानला पाठिंबा देत होते. त्यावेळी सरकार आणि मीडिया टर्कीला “शत्रू” म्हणत होते. पण आज टर्कीशी संबंध पुन्हा सुरू केले आहेत.असे अनेक मुद्दे आहेत जिथे सरकारचे धोरण एकसंध नसून, वेळेनुसार बदलत गेले आहे. हे प्रश्न विचारणाऱ्यांना “देशद्रोही” ठरवले जाते, अशी तक्रार अभिसार शर्मा यांनी मांडली आहे.
गोदी मीडिया पंतप्रधानांचे केलेले प्रत्येक पाऊल “धबधबा” म्हणून दाखवत आहे. एकेकाळी पंतप्रधान मोदी गुजरातचे मुख्यमंत्री असताना त्यांनी १३–१४ वेळा चीनला भेटी दिल्या होत्या.गालवांन घाटीमध्ये भारतीय जवान शहीद झाले, तरी मोदींनी त्या बाबत एक शब्दही बोललेला नाही. हे प्रश्न विचारणं चूक आहे का?चीनी गुप्तचर संस्था पाकिस्तानला ऑपरेशन सिंधूरच्या वेळी मदत करत होती. चीनच्या ‘लष्कर-ए-तैयबा’सारख्या संघटनांशीही संबंध आहेत. तरीही सरकार त्यांना विचारणार का की “तुमचा दुटप्पीपणा कधी संपणार?”जपानमधील एका महिलेनं सांगितलं की “पंतप्रधान मोदींमुळे मला जपानमध्ये सुरक्षित वाटतं.” पण ती भारतात का राहत नाही, असा प्रश्न विचारला तर विचरणाऱ्याला देशद्रोही ठरवतात.संपूर्ण परराष्ट्र धोरण हे सतत बदलणारं, आत्मकेंद्रित आणि प्रचारप्रधान वाटत आहे. ही खरी चिंता आहे. या गोष्टी मीडियाने जनतेसमोर मांडल्या पाहिजेत. पण मीडियाने स्वतःची विश्वासार्हता विकली आहे. म्हणूनच आज देशात जे खोटं ताट वाढलं आहे, ते ओळखणं आणि प्रश्न विचारणं हे वाचकांचं कर्तव्य आहे.
