प्रिय कदमकाका,
दररोज सकाळी फोन हातात घेण्याआधीच मनात पहिला विचार येतो—*आजही काकांचा शुभसंदेश आला असेल!* उन्हाळा असो, पावसाळा असो, हिवाळा असो—३६५ दिवस, एकही दिवस खंड न पडता, तुम्ही तुमच्या प्रेमाचा, आशीर्वादाचा निस्वार्थ प्रकाश माझ्या आयुष्यात आणत असता. हे केवळ एक सवय म्हणून नव्हे, किंवा जबाबदारी म्हणून नव्हे—*ही तुमच्या हृदयातील निर्मळ प्रेमाची, आपुलकीची साक्ष आहे.*
*लहानपणापासून आजपर्यंत, तुम्ही आमच्या प्रत्येक सुख-दुःखात “कदम” नावाला खऱ्या अर्थाने सार्थ ठरवत आहात.* बाबांचे सख्खे भाऊ संपत्तीच्या वादामुळे दूर गेले, रक्ताच्या नात्यांनी आपापल्या वाटा निवडल्या, पण तुम्ही मात्र *“आईचा जरी वेगळा पदर असला, तरी मनाने एकाच घरातले भाऊ”* हे नातं सिद्ध केलं. रक्ताच्या नात्यांपेक्षा जिवाच्या नात्यांना अधिक मूल्य असतं, हे आम्ही जगण्याच्या प्रत्येक टप्प्यावर तुमच्याकडून शिकत आलो आहोत.
कधी कधी मागे वळून पाहतो, तेव्हा जाणवतं—तुम्ही फक्त बाबांचेच नव्हे, तर माझेही मित्र होता, गुरू होता, सावली होता, आणि गरज पडेल तिथे वडिलांसारखं धीर देणारं सावत्र आकाश होता. लहान असताना कधीही हात धरून चालताना तुमचं अस्तित्व वेगळं जाणवलं नाही, कारण तुम्ही कधी काका म्हणून नव्हे, तर नेहमी कुटुंबाचा अविभाज्य भाग म्हणूनच होतात.
*एस.टी. महामंडळातली कठोर नोकरी, गावातली जबाबदारी, कोणताही मोह न ठेवता केलेली कष्टाची कमाई—हे सगळं सांभाळूनही तुम्ही कधी आमच्या सुख-दुःखात गैरहजर राहिला नाहीत*. तुम्ही आयुष्यभर दिलेलं प्रेम आणि निष्ठा कुठल्याही सुवर्ण अक्षरांनी लिहिता येणार नाहीत, कारण ते शब्दांच्या पलिकडचं आहे.
परंतु कधी कधी मनाच्या खोल कोपऱ्यात एक वेदना दाटून येते—*या टप्प्यावर तुमच्यासोबत आणि बाबांसोबत अधिक वेळ घालवायला हवा होता.* पण हेच कटू सत्य आहे की, उपजीविकेच्या या उंदराच्या शर्यतीत इतका गुरफटलो आहे, की सगळ्यात मौल्यवान वेळच सुटत चाललाय. हा जीवनाचा असा तोटा आहे, जो कोणत्याही नोंदीत, कोणत्याही बँक बॅलन्समध्ये भरून निघू शकत नाही.
आज तुम्हाला लिहिताना मनात एकच इच्छा आहे—*तुमचं प्रेम, मार्गदर्शन आणि आशीर्वाद असाच सतत आमच्यावर राहो.* काका, हीच विनंती आहे—या निरपेक्ष प्रेमाच्या, बंधनातही मुक्त असलेल्या नात्याला कधीही ओसरू देऊ नका. तुम्ही पाठवलेल्या शुभसंदेशांशिवाय सकाळ अपुरी वाटते, आणि तुमच्या आशीर्वादाशिवाय जीवन अधुरं वाटतं.
*देव तुम्हाला उत्तम आरोग्य, सुख-समृद्धी आणि चिंता विरहित आयुष्य देवो.* कधी कधी वेळ मिळाला, तर पुन्हा जुन्या आठवणींत रमायला तुम्ही आणि बाबा एकत्र या—मी उशीराने का होईना, पण त्या आठवणींच्या साक्षीदार होण्यासाठी नक्कीच येईन.
तुमच्या प्रेमाने सदैव ऋणी,
तमेन्द्र सिंघ शाहू (तम्मू)
